Bach en pa

Bij DWDD werd een hommage gebracht aan de Goldbergvariaties van Bach. Drie pianisten van verschillende snit en generatie speelden de inleidende aria plus nog een variatie. Die variaties doen me steeds aan Cyril denken, de vriend van mijn jeugd die door zijn veel te jonge overlijden geen fouten meer aan de dag heeft kunnen leggen en daarmee een status verwierf die alleen maar onaantastbaarder wordt. We draaiden altijd de piano-uitvoering van Glenn Gould, ik vond het prachtig maar wel net een paar variaties te veel.

Terwijl de pianisten achter hun vleugels hun vertolkingen brachten, viel mijn oog op een beeltenis boven hun hoofden: het hoofd van Bach, een ander dan het schaarse portret dat op elke hoes staat. Hierop is hij iets jonger en kijkt schuin omhoog – precies mijn vader op de laatste foto die zus Tanya van hem maakte, alleen was Johan Sebastiaan wat dikker dan Willem Adriaan.

Zo zit ik nu, op een winderige maandagavond half februari, een week na de 60^ste geboortedag van Cyril, te luisteren naar die opname uit een tijd toen ik nog niet eens geboren was. En verbaas me weer over de rijkdom aan muzikale ideeën. En over de vreemde draden die telkens zichtbaar worden tussen Cyril en mijn familie, eens via vermiste broer Hans en diens verloren jas met in de binnenzak mijn vaders brief, en nu weer in het klinken van de componist die zo op mijn vader blijkt te lijken.