Onder professoren. Zo heet het brisante boek waarmee Willem Frederik Hermans in 1975 wraak nam op het zijns inziens benepen klimaat aan de Groninger Universiteit. Hij werkte daar eerder als lector op het Geografisch Instituut, tot hij zijn eervol ontslag kreeg van de toenmalige koningin Juliana. Het tv-programma Andere Tijden wijdde een boeiende aflevering aan de nasleep van deze kwestie.
Hermans’ functioneren aan het Geografisch Instituut leidde in 1971 zelfs tot Kamervragen, en later boog een minister zich over de zaak. Studenten uitten kritiek op zijn saaie manier van lesgeven, collega’s klaagden dat hij er nooit was. Hermans zelf deed dit af als uitwassen van de democratiseringsgolf die zich op dat moment voordeed aan de universiteit. Terwijl de professoren en hoogleraren voorheen al uitblonken in gewauwel, gezever en dagenlange vergaderingen over een ‘vlakelastiekje.’ De schrijver van onder meer De donkere kamer van Damocles, Nooit meer slapen en Ik heb altijd gelijk was op zijn best wanneer hij vilein om zich heen sloeg.
Het moge duidelijk zijn dat de werktitel van ons boek in wording verwijst naar dat van Hermans. Deze schreef prachtige boeken en dat hopen wij ook te doen, maar daar houdt elke overeenkomst op. Wij hebben niet altijd gelijk. We zijn zelf ook geen doktoren maar laten ze wel aan het woord. Of zij gelijk hebben, dat laten we aan de lezer over.
De vraag is trouwens of het hier wel gaat om gelijk hebben. Wij brengen hun ervaringen voor het voetlicht; dat is ons aandeel. Dat is niet alleen interessant voor de beroepsgroep, maar voor iedereen die wel eens naar de dokter moet. We kunnen alvast verklappen dat sommige bevindingen die wij optekenen op zijn minst zorgwekkend zijn. Het zal ons niets verbazen wanneer daar straks een minister aan te pas moet komen.
