Reacties van lezers op Borsthonger

Rifka had haar schoonmoeder vooraf wel gewaarschuwd voor ‘bepaalde pikante passages’. Maar Ria Van Kuijk, bijna 89, vond dat allemaal wel meevallen en las #Borsthonger met plezier. Ze zei ook nog: ‘Hij gebruikt woorden waarvan je denkt, hoe komt hij erop.’ Langs deze weg bedankt, mevrouw Van Kuijk!

Verschillende lezers deelden mij  hun leeservaring van Borsthonger mondeling mee. Ze stemden me blij maar ik kan me ze niet woordelijk genoeg herinneren om hier aan te halen. Samengevat: ze hadden ervan genoten, al moest deze en gene hier en daar ook wel iets overwinnen, vooral wat betreft die obsessie van de hoofdpersoon. Het kwam meestal goed.
Hieronder een eerste (selectie van) geschreven leeservaringen Ik haalde ze uit whatsapp, e-mail en brieven. Die lezers verschillen in leeftijd van 20 tot 88, voor zover ik dat kan zien.  Hier en daar liet ik een stukje weg als dat niet van pas kwam, als het te veel weggaf van de plot of als er binnen de reactie een dubbeling zat. Verder laat ik voor- en tegenstanders, voor zover daarvan sprake, gelijkelijk aan het woord. Wat opvalt is dat de positieve geluiden vooralsnog overheersen.

Dit is een voorlopige tussenstand. Heb jij Borsthonger ook al gelezen? Laat weten wat je ervan vindt!

 

‘Heet aanbevolen.’
Paul Peijnenburg

 

‘Toen ik er eindelijk aan toekwam heb ik het ook meteen in een week uitgelezen. Wat een lijvig, rijk boek; goed geschreven, vol mooie zinnen, beelden en vergelijkingen. Het wonder in de perzikbast is prachtig gevonden, dat moment van verbondenheid tussen die stugge vader en de hongerende zoon. Ik heb het met plezier gelezen.

Het borstthema en de ziekelijke preoccupatie met vrouwen, ging me op den duur tegenstaan, hoewel het wel een helder inkijkje geeft in de ‘male gaze’ en de psyche van de vele Daniëls op deze wereld.’
Frouke Arns

‘Intrigerend meesterwerk’
Angelique Verheijen

 

‘Echt heel goed geschreven, fijn om te lezen. Het verhaal intrigeert en boeit me.’
José Scherpenisse

 

‘Terwijl in de media een rel rond Johan Derksen opspeelde (over hoe vrouwen al te lang het object zijn van mannelijk kijken, denken en doen, wat leidde/leidt tot veel excessen), las ik een boek waarin op elke pagina de mannencamera over het vrouwenlijf gaat en werkelijk elk vrouwpersoon wordt beschreven aan de hand van haar tieten. Dat vind ik gênant.’
Ronald Besemer

 

‘Ik vind het een prachtig boek’
Marieke Kuik

 

‘Jouw boek uitgelezen, voor mijn doen heel snel maar dat was ook niet moeilijk want het intrigeerde vanaf het begin en werd naar het eind toe steeds mooier.’
René Klaassen

 

‘Ik heb ‘m met plezier gelezen. Roept wel vragen op.’
Hans Vos

 

‘Heel fijn leesvoer, prachtig taalgebruik en met genoegen gelezen.’
Diana Bak

 

‘Hele goede leeservaring. Bijzondere snelheid zit er aan het eind in als het verhaal aan steeds anderen verder wordt verteld. Wel haastig en schetsmatig zoals grote gebeurtenissen elkaar ineens opvolgen. “Hij is er nog.” Tja, dat is dan ook alles. En erg weinig. Goed boek, hoor!’
Jan Bransen

 

‘De titel van het boek laat niets te raden over. De hoofdpersoon, Daniël, heeft een enorme eigenlijk ziekelijke aandacht voor borsten. In de eerste helft van het boek kreeg ik daar ook schoon genoeg van. Kwam er een nieuw vrouwelijk personage, holadiee, werd ze allereerst beoordeeld op haar borsten, liefst grote. Ik ben erg benieuwd hoe mannen dat lezen. Want de manier waarop hij schrijft is niet platvloers of ordinair, maar het gaat om de ‘mannenblik’ die me stoorde. Het taalgebruik is mooi en vaak met verrassende waarnemingen en duidingen. Dat ging ik steeds meer waarderen, bijna zelfs de neiging tot onderstrepen, [maar die heb ik] onderdrukt. In de tweede helft werd het meer verhaal. Ik werd erin gezogen en wilde door. In het begin wilde ik af en toe stoppen. Dan trok ik die borsthonger niet meer.

De vorm is een prachtige vondst: iemand wacht op een afspraak met een jeugdvriend en ziet van lieverlee zijn hele jeugd voorbijkomen, vind ik mooi. Soms ben je ff weer terug in dat park om te wachten op de afspraak en hup, er komt weer een verhaallijn. Daardoor kreeg ik ook niet zo’n behoefte aan chronologie, want zo werkt dat niet als je staat te wachten en je verleden in brokjes tot je komt. Dat werkt associatief. Ook de vorm aan het eind, als hij Tomas dan eindelijk heeft ontmoet, gaan ze elkaar hun levens vertellen. Als Tomas weg moet, zoekt Daniël gewoon een andere toehoorder voor zijn verhaal. Want het moet verteld worden. Geniale vorm!

De hoofdpersoon Daniël krijgt steeds meer kleur met zijn onzekerheid, onbeholpenheid, groot sociaal ongemak en dus die extreme aantrekkingskracht voor boezems. Gelukkig wordt dat van hoofd- nu bijzaak, één van de elementen in zijn leven. In de toespraak op zijn (…s) begrafenis komt alles samen. De laatste hoofdstukken zijn daarmee ook de sterkste. Waarschijnlijk is het zo dat ik me eerst door alle andere heen moest werken om dat zo te kunnen ervaren 🙃Het einde vond ik in eerste instantie melodramatisch en te veel. Maar nu ik erover nadenk klopt het. Nu (…) dood is, staat Daniël in zijn complete naaktheid en kan hij zijn heden en toekomst stukje bij beetje gaan aanpassen. Een hoopvol einde dus.Van mij mag dit debuut in de winkels.’
Marjan Engelen

‘Ik vind vooral de poëtische manier waarop je sommige dingen beschrijft erg mooi!’
Tanya Janssen