#Lindacover

Borsten veroorzaken nog steeds relletjes. Zo bleek maar weer eens toen het magazine Linda in de media ervan langs kreeg vanwege een cover met vooral jonge, slanke en knappe vrouwen. In hun blote vel maar wel de tepels bedekkend, ‘want anders niet deelbaar op Insta’

‘Zo vrij zijn die tepels nog niet’

‘Zo vrij zijn die tepels nog niet’, was een van de commentaren. Dat haakt natuurlijk weer in op de ‘Free the nipple’-beweging die zich onder meer verzet tegen het dragen van bh’s, als ik het allemaal goed begrijp.

Terwijl het nog zo goed bedoeld leek, dat borstennummer. Namelijk om vrouwenborsten weer normaal te maken. Wat ze natuurlijk ook zijn, maar dat wil dus maar niet indalen. Vooral niet bij die helft van de bevolking die het met mannenborsten moet doen.

Hoewel: hoe goed is die bedoeling als het vermoeden gerechtigd blijft dat het tevens gewoon slimme marketing is, zo’n cover en het verwachte relletje eromheen? Of kan dat samengaan?

Mannenblik
Wat is dat toch met borsten? Waarom houden ze ons zo bezig? In het nieuwe boek van Liesbeth Woertman, Wie ben ik als niemand kijkt, suggereert deze hoogleraar psychologie dat vrouwen de ‘blik van mannen’ hebben geïnternaliseerd, zodanig dat ze onzeker zijn over hun uiterlijk en zich in elke openbare situatie afvragen: hoe zie ik eruit?

Een van de bezwaren die ik hoor tegen Borsthonger is die ‘mannenblik’ die hoofdpersoon Daniël kenmerkt (en waar hij onder lijdt). Sommigen vinden misschien dat ik bijdraag aan die blik, aan dat ongemak. Aan die seksualisering van het vrouwenlichaam en dan vooral de borsten.

Een roman heeft geen eenduidige ‘bedoeling’ en ik heb zeker geen pamflet voor of tegen wat dan ook willen schrijven. Behalve misschien dat ik hoop een klein beetje bij te dragen aan meer interseksueel begrip. Juist door die overmatig geseksualiseerde blik op vrouwenlichamen uit te vergroten in Daniëls obsessie voor de vrouwenborst. Als een ‘pars pro toto’, zoals hij het ergens noemt. Want hoe komt het nou dat jongens zoals hij ooit er een was, zo’n verwrongen blik ontwikkelen op vrouwen en seks? In hoeverre is dat cultureel bepaald, welk deel is opvoeding, vrienden, tv, reclames?

Ik schreef daarmee een politiek incorrect boek. Al zien we Daniël wel degelijk stappen maken.

Legende van de volmaakte borst
Een droom die niet in Borsthonger had misstaan, wil ik je niet onthouden. Hij ging over de vrouw met de volmaakte borsten. Zij huisde ergens in het London van Dickens, zo leek het. Ik was er getuige van. De vrouw droeg geen bepaalde naam, maar zo volmaakt waren haar rondingen dat alleen al de aanblik ervan eenieder – vrouw, man en ieder daartussenin – tot soelaas kon zijn. Totdat zij ziek werd en een van haar borsten werd geamputeerd. (Wat er gebeurde met de afgezette volmaakte borst, vertelt het verhaal niet.) Maar daarna groeide de resterende borst op zo’n manier aan tot de ene en enige ware, volmaakte borst die heel haar front vulde. De vrouw en haar borst werden een levende legende en haar huis werd een bedevaartsoord voor allerhande soorten pelgrims. Tot troost en verbroedering en verzustering voor de hele mensheid.